باور کن حرفهام و باور کن

• روبه روی من می نشینه و از روز مرگی هاش می گه; از دلشکستگی ها و دل خوشی هاش 

توی دود سیگار و بوی قهوه; لابه لای خاطرات اون من چند سال پیش رو می بینم  

ناخودآگاه تن صدام تغییر می کنه ;هیچ وقت نتونستم در مقابل ضعف و غصه های مردم بی خودی ناله و شیون کنم همیشه گوشه های ذهنم دنبال راهکار بودم; دنبال یک نیروی قوی برای از بین بردن ضعف و وقتی پیداش نمی کردم دگرگون می شدم

خودم رو می بینم که دارم پشت سر هم حرف می زنم و از لرزش صدام می فهمم احساساتم باز تحریک شده; ازش می خوام راهی که من رفتم و می دونم انتها نداره رو تکرار نکنه 

می بینم که می ره تو فکر; حس می کنم باید ازش عذر خواهی کنم به خاطر اینکه تند رفتم اما من این مسیر رو خیلی خوب می شناسم; دونه دونه ی پیچ و خم هاش رو می شناسم...... 

• توی راهروی اداره با هم برخود می کنیم ; حس می کنم ناراحته ازش می پرسم خوبی؟  

شروع می کنه حرف زدن; حرف زدنی که 1 ساعت تموم طول می کشه ;تازه دلیل خیلی از رفتارهای نا هنجارش رو می فهمم;تازه می تونم حس کنم در پشت این ظاهر بی پروا و شلوغ چه موجود درد کشیده ای وجود داره 

حرفی نمی زنم;یعنی نمی دونم چی باید بگم ;اما دوباره میاد پیشم این بار اما شروع می کنم از زندگیش براش می گم از رابطه ش ; می خوام بیشتر فکر کنه 

ازش می خوام تمام این حرفها رو حالا یکبار از زبون من بشنوه و قضاوت کنه; داره کم کم نزدیک می شه به دیدن نقاط ضعفش  

• روی تختم دراز می کشم; این مدت خیلی خودم رو خسته کردم 

  با تمام حرف های نزده م بیشتر خودم رو سنگین کردم اما نگاه می کنم به دور و برم;به آدمهایی که این مدت باهاشون حرف زدم 

با خودم تکرار می کنم من می تونم همه چیز رو درست کنم همون جوری که همیشه تصور  

می کردم  

پ.ن. ماه من هم شروع شد...................