خوب می دونم که خودم نیاز دارم با کسی حرف بزنم و گریه کنم؛می دونم نیاز دارم کسی تمام حرفهام رو بشنوه و سکوت این همه مدتم رو بشکنه
اما تا می خوام حرف بزنم هزاران هزار نگرانی و فکر ؛هزاران ملاحظه تو ذهنم می یاد و با خودم تکرار می کنم اگر اینجور بشه و اگر اون اتفاق بیفته چی
فکر می کنم برای حرف زدن اول باید کلی توضیح بدم تا طرف مقابل بدونه چرا و چطور من این کار رو کردم؛فکر می کنم باید راجع به موقعیت مکانی و زماین اول حسابی مقدمه چینی بکنم تا طرف بتونه من رو بفهمه
اما همین که دهن باز می کنم تا بگم احساس می کنم حرفم حرفی نیست که بشه زد
من به خودم بد کردم؛من با خودم جنگیدم؛من خودم رو ندیدم و خودم رو له کردم
من خودم رو در برابر خیلی آدمهایی که نباید؛شکستم
من مرزهای زیادی رو شکستم ؛مرزهایی که برای کشیده شدن دوبارشون خیلی عذاب کشیدم
من؛من رو از دست دادم
چشمهام رو می بندم و صدات رو می شنوم که بهم می گی دستهات رو بهم بده...ازم می خوای کنارت باشم تا آرومم کنی...نمی دونم چرا باهات لج می کنم چرابهت می گم نمی خوام باشی...در صورتی که توی دلم آرزو می کنم بیشتر اصرار کنی و منو با زور بکشونی سمت خودت
گاهی فکر می کنم وقتی چیزی رو می خوام خیلی بداخلاق می شم نمی دونم چرا حرف
نمی زنم و انتظار دارم بفهمی که دلم چی می خواد..
می خواستم با خودم تنها باشم اما دوست داشتم تو همون دورو بر باشی...می خواستم نگاهت رو حس کنم،بدونم هستی ،می دونی گاهی دلم می خواد ازت فاصله بگیرم اما دوست دارم تو این فاصله رو بشکنی،دوست دارم بفهمی که به بودنت نیاز هست اما از دور
این روزها تلخم،مثل بادومی که با ولع بر می داری تا بخوری اما از تلخیش تمام وجودت بهم
می ریزه،طعم تلخ خودم رو حس می کنم می دونم...